Kucać

Kucać jako postawa coś wyszło z mody w krajach uprzemysłowionych. Przysiad może mieć pozytywny wpływ na układ mięśniowo-szkieletowy w życiu codziennym i podczas uprawiania sportu.

Co to za kucanie?

Od samego początku kucanie opisuje przykucniętą postawę. Aby przyjąć tę pozycję, konieczne są ruchy wielu przegubów i łańcuchów przegubów. Kiedy kucasz, stawy biodrowe i kolanowe są coraz bardziej zgięte i osiągają maksymalny zakres ruchu w pełnym ruchu, tak że tył uda i podudzia dotykają się. Podstawowym warunkiem tego jest pełna mobilność w tych stawach. Silne zgięcie bioder odchyla miednicę do tyłu i wygina kręgosłup, żołądek sięga przednią część ud. Stawy skokowe są doprowadzane do pełnego wyprostu (zgięcie grzbietowe).

Stopy pozostają całkowicie z podeszwami stóp na ziemi lub unoszą się piętami. Ten unikający ruch może mieć różne przyczyny. Najczęściej odpowiada za to wskaźnik dźwigni, ale przyczyną mogą być również zaburzenia czynnościowe w stawie lub skracanie mięśni. U osób, których uda są dłuższe niż podudzia i stopa, środek ciężkości ciała jest coraz bardziej przesunięty do tyłu podczas kucania i istnieje ryzyko przewrócenia się. Podnosząc piętę, przesuwa się ją nieco dalej do przodu, dzięki czemu jej występ opada z powrotem w powierzchnię nośną i uzyskuje się lepszą równowagę.

Funkcja i zadanie

W czasach, gdy ludzie nie byli zaznajomieni z meblami do siedzenia, przysiad był pozycją ciała, która była używana dość normalnie w pewnych sytuacjach, takich jak jedzenie czy spotkania, ale także jako pozycja spoczynkowa. Dzieje się tak nadal w przypadku wielu rdzennych ludów.

Przysiad ma wiele zalet dla narządów wewnętrznych. Jelito cienkie i grube są wyprostowane, zamknięcie między dwoma narządami działa lepiej niż w innych pozycjach ciała, a ryzyko refluksu jest mniejsze. Okrężnicę można łatwiej opróżnić, mięśnie odbytu stają się silniejsze i można je lepiej wykorzystać do przeczyszczania. Nawet dzisiaj w wielu krajach Azji, Afryki, a także Europy kucanie jest nadal używane jako pozycja do wypróżniania.

Miednica mała zostaje wyprostowana w pozycji kucznej, jej objętość zostaje rozszerzona, prostata, pęcherz i macica zostają odciążone i chronione. Można lepiej wykorzystać mięśnie dna miednicy. Dlatego przysiad jest również korzystną pozycją porodową, którą można stosować w wodzie lub na sucho. Regularnie ćwicząc tę ​​postawę, kobiety w ciąży mogą optymalnie przygotować się do porodu.

Kucanie to także funkcjonalna pozycja ciała w sporcie. Niekompletnym wariantem tej pozycji jest przysiad zjazdowy w narciarstwie alpejskim. Dzięki silnemu zgięciu w stawie biodrowym i kolanowym mięśnie nóg automatycznie przechodzą w stan aktywny. Dzięki temu oraz zgięciu w stawach narciarze są w stanie lepiej kontrolować narty i reagować na nieprzewidziane sytuacje.

Inni sportowcy używają przysiadu jako przygotowania do skoku. Mięśnie odpowiedzialne za rozwój siły podczas skoku są wstępnie napięte. Elastyczne elementy mięśnia są rozciągane jak gumka, dzięki czemu otrzymują energię potencjalną, którą można wykorzystać do ruchu rozciągającego podczas skoku. W przypadku tego elementu siła początkowa jest większa niż bez wstępnego rozciągania.

Skoczkowie narciarscy zazwyczaj korzystają z tych zalet, ale podobnie robią to siatkarze skaczący do bloku, zwłaszcza siatkarze plażowi. Kucanie to także pozycja końcowa przysiadów, które do dziś są wykorzystywane jako efektywne ćwiczenie w treningu siłowym.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Ważnym czynnikiem zapewniającym wykonanie pełnego przysiadu jest niezbędna ruchomość w zajętych stawach nóg. W stawie biodrowym i kolanowym choroba zwyrodnieniowa stawów często upośledza mobilność, więc całkowite wykonanie nie jest możliwe. W stawie skokowym często to skrócenie mięśni łydek zapobiega pozostawaniu stopy na ziemi. To sprawia, że ​​obszar podparcia jest bardzo mały, a pozycja niestabilna. Osoby dotknięte chorobą nie mogą długo kucać, ponieważ bardzo szybko staje się to niewygodne i wyczerpujące.

Ból może również utrudniać lub uniemożliwiać wykonanie. W wyniku narastającego zgięcia partnerzy stawowi zmieniają się względem siebie, a ciśnienie i napięcie w stawach i środowisku ulegają zmianie. Jeśli uszkodzone struktury dostaną się w strefę ucisku lub zostaną rozciągnięte, pojawia się ból iw pewnym momencie nie jest już możliwe lub przydatne kontynuowanie ruchu. Mogą wystąpić zmiany w strefach kości bez chrząstki w chorobie zwyrodnieniowej stawów oraz uszkodzonych łąkotkach i więzadłach, zwłaszcza w więzadłach pobocznych i krzyżowych kolana oraz więzadłach zewnętrznych w stawie skokowym. To samo dotyczy urazów mięśni, zwłaszcza przedniej części uda i mięśni łydek.

Po operacji zgięcie w stawach biodrowych i kolanowych może być czasowo lub na stałe ograniczone. Kucanie nie jest wtedy już możliwe lub jest możliwe tylko częściowo. Po operacji więzadła krzyżowego przedniego zgięcie kolana jest zwykle ograniczone przez pewien czas, aby uniknąć niekorzystnego pociągnięcia więzadła krzyżowego i ponownego zerwania. Ortezy, które są dostosowane do dopuszczalnego wymiaru zgięcia, służą do podparcia i kontroli.

Deficytów zginania należy spodziewać się przez długi czas, zwłaszcza po operacjach kolana, w których nacięcie przebiega w poprzek przedniej części kolana, np. Po wymianie stawu. Na początku maksymalne zgięcie jest niedopuszczalne z powodu ciągnięcia, ale często masywny obrzęk też na to nie pozwala. Mimo działań rehabilitacyjnych i terapii zwykle nie osiąga się maksymalnej mobilności. W rezultacie pełny przysiad nie jest już możliwy, ale wynik funkcjonalny jest zwykle dobry.