Heparynizacja

Pozajelitowe lub inne niż doustne podawanie heparyny w celu zahamowania krzepnięcia krwi jest Heparynizacja nazywa. Albo wolniej działająca heparyna drobnocząsteczkowa jest stosowana w profilaktyce zakrzepicy i zatorowości, albo heparyna niefrakcjonowana jest stosowana w leczeniu zakrzepów i zatorowości.

Najczęstszymi wskazaniami do profilaktycznego stosowania klasycznego antykoagulantu są operacje, migotanie przedsionków oraz sztuczne zastawki serca wykonane z materiału niebiologicznego.

Co to jest heparynizacja?

Heparyny to polisacharydy należące do glikozaminoglikanów o zmiennej liczbie aminosacharydów. Heparyny o długości łańcucha większej niż pięć monosacharydów mają działanie przeciwzakrzepowe.

Z łańcuchem o długości od 5 do 17 monosacharydów nazywane są heparynami drobnocząsteczkowymi (LMWH), a od długości łańcucha 18 lub więcej monosacharydów nazywane są heparynami niefrakcjonowanymi (UFH). LMWH i UFH mają właściwość bardzo skutecznego wiązania pewnych trombin, co powoduje przerwanie kaskady krzepnięcia i wyjaśnia antykoagulacyjne właściwości heparyn. Podczas podawania heparyny w języku medycznym zwykle rozróżnia się całkowitą heparynizację z UFH i heparynizację z LMWH. W leczeniu ostrej zatorowości lub zakrzepicy stosuje się pełną heparynizację z UFH (opcjonalnie również z LMWH).

Heparynizacja z wolniej działającym NHM jest środkiem zapobiegawczym w sytuacjach lub warunkach, które mogą powodować tworzenie się skrzepów krwi. W medycynie laboratoryjnej termin pełna heparynizacja odnosi się do dodawania heparyny do próbek krwi pełnej i zwilżania urządzeń, które mają kontakt z krwią, aby zapobiec krzepnięciu.

Funkcja, efekt i cele

Krzepnięcie krwi to złożony proces, w którym bierze udział szereg czynników krzepnięcia, które mają zapewnić, że krew nie krzepnie w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. W przypadku urazów zewnętrznych sytuacja jest nadal stosunkowo prosta, ponieważ obecność tlenu cząsteczkowego w powietrzu może przyspieszyć koagulację.

W przypadku krwawienia wewnętrznego znacznie trudniej jest kontrolować niezbędną koagulację, aby odróżnić krwawienie wewnętrzne, w którym koagulacja jest niezbędna, od innych sytuacji, w których krew musi przepływać przez zwężone naczynia. W takim przypadku koagulacja, która prowadzi do powstania skrzepliny, może nie ratować życia, ale zagrażać życiu. Niemniej jednak, pewne sytuacje są predestynowane do tworzenia się skrzeplin, które mogą powodować zakrzepicę w jednym miejscu lub zator, jeśli rozprzestrzenią się w innym miejscu. W tych przypadkach, w których istnieje znane ryzyko rozwoju skrzeplin, ze względów profilaktycznych przeprowadza się stosunkowo małą dawkę heparynizacji, głównie heparyny drobnocząsteczkowej.

Działanie przeciwzakrzepowe ma na celu przeciwdziałanie tworzeniu się skrzeplin, które mogą prowadzić do zakrzepicy, zatorowości, zawału serca lub udaru. Niezbędnej heparyny nie wolno podawać doustnie, ponieważ heparyna nie może zostać wchłonięta przez układ pokarmowy. Dlatego heparynę zwykle wstrzykuje się podskórnie lub dożylnie.

Najwyraźniej ewolucja nie uznała tej możliwości za istotną, ponieważ organizm sam syntetyzuje wymaganą ilość heparyny - głównie przez komórki tuczne układu odpornościowego - ale osocze krwi nie może w naturalny sposób osiągnąć stężenia wystarczającego do profilaktyki. Zazwyczaj heparynizację przeprowadza się przed i po operacji oraz w przypadku utrzymywania się migotania przedsionków.

W przypadku sztucznych zastawek serca, które nie są wykonane z materiału biologicznego, zalecana jest dożywotnia heparynizacja lub inna odpowiednia forma antykoagulacji. Ponadto istnieje wiele innych wskazań, w których zalecana jest heparynizacja. Niemal wszystkie inne wskazania mogą być związane z zakrzepicą, zatorami lub miejscowymi zawałami, które już wystąpiły i były leczone. W przypadku pełnej heparynizacji heparynami niefrakcjonowanymi należy sprawdzić czas częściowej tromboplastyny, aby móc ustawić prawidłowe dawkowanie.

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Całkowita heparynizacja z UFH ostatecznie zawsze wiąże się z chodzeniem po linie między przedawkowaniem a zbyt małą dawką. Niedawkowanie ostatecznie daje zbyt mały efekt prewencyjny przeciw powstawaniu skrzeplin, a tym samym niewystarczającą ochronę przed zakrzepicą, zatorami, zawałem mięśnia sercowego i udarem mózgu, bez faktu, że fakty są zauważane, chyba że sprawdzany jest czas tromboplastyny, co pozwala na wyciągnięcie wniosków na temat ochrony przed krzepnięciem.

Przedawkowanie jest natychmiast bardziej problematyczne, ponieważ może prowadzić do krwawienia wewnętrznego. W przypadku heparynizacji - szczególnie w przypadku UFH - w rzadkich przypadkach może rozwinąć się małopłytkowość wywołana heparyną (HIT) typu I lub II.HIT typu I wiąże się z przejściowym spadkiem liczby płytek krwi, która zwykle wzrasta automatycznie, tak że zwykle nie jest konieczne żadne specjalne leczenie. Dużo bardziej problematyczny jest typ II HIT, który występuje, gdy układ odpornościowy reaguje na heparynizację przeciwciałami. Z jednej strony liczba płytek krwi spada do mniej niż połowy wartości normalnej i odwraca się efekt heparynizacji.

Tendencja do krzepnięcia krwi nie jest hamowana, ale zwiększa się, przez co wzrasta ryzyko zakrzepicy lub zatorowości. Długotrwałe leczenie heparyną może prowadzić do efektów osteoporotycznych ze znacznym zmniejszeniem gęstości kości i złamaniami trzonów kręgów. W przypadku zauważenia jednego z poważnych skutków ubocznych należy odstawić heparynę i zastosować inny antykoagulant.

Rzadkim efektem ubocznym heparynizacji jest odwracalny wzrost aktywności aminotransferaz w osoczu krwi, co zwykle wskazuje na uszkodzenie wątroby lub serca. Transaminazy odgrywają ważną rolę w metabolizmie aminokwasów przy przenoszeniu grup aminowych. Transaminazy zwykle znajdują się w cytozolu komórek, a nie jako wolne enzymy we krwi.