Adaptacja jasno-ciemna

Z możliwością Adaptacja jasno-ciemna ludzkie oczy są w stanie dostosować się do warunków oświetlenia. Istnieją dwa przeciwstawne procesy systemu wizualnego. Zaburzenia adaptacji światło-ciemność mogą wystąpić w przypadku niedoboru witaminy A oraz po uszkodzeniu ośrodkowego układu nerwowego.

Co to jest adaptacja światło-ciemność?

Człowiek jest jedną z istot żywych, które kontrolują wzrok. Oznacza to, że z perspektywy ewolucyjnej percepcja wzrokowa odegrała dla niego najważniejszą rolę w przetrwaniu. W oczach zachodzą różne procesy adaptacyjne, dzięki czemu ludzkie oko dostarcza niezawodny obraz w stale zmieniających się warunkach oświetlenia i odległości widzenia. Jedną z nich jest adaptacja światło-ciemność, dzięki której oko dostosowuje się do różnych warunków oświetleniowych.

Adaptacja do światła i do ciemności to dwa różne procesy przebiegające w przeciwnych kierunkach. Adaptacja światła to szczególny przypadek widzenia w dzień. Występuje, gdy system wizualizacji w całości dostosował się do poziomów luminancji powyżej 3,4 cd na metr kwadratowy. Dzięki adaptacji do ciemności system wizualny dostosowuje się do poziomów luminancji poniżej 0,034 cd na metr kwadratowy.

Kiedy osoba wchodzi do budynku z pełnego słońca, otoczenie wizualne wydaje się przez kilka sekund prawie czarne. Zaledwie kilka minut później następuje pełna adaptacja i osoba ponownie rozpoznaje szczegóły otoczenia. Od tego momentu widok z okna znów jest dla niej niewygodny, ponieważ wysoki poziom luminancji oślepia oko przystosowane do ciemności. Adaptacja do ciemności polega na resyntezie wizualnego pigmentu w stożkach i pręcikach. Natomiast podczas adaptacji światła wizualny pigment rozpada się. Z tego powodu adaptacja do ciemności trwa dłużej niż adaptacja do światła.

Funkcja i zadanie

Zdolność przystosowania się do światła i ciemności dostosowuje percepcję wzrokową ludzi do warunków oświetleniowych. Pręciki oka są bardziej wrażliwe na światło niż czopki. W warunkach słabego oświetlenia ludzkie oko przełącza się zatem z widzenia stożkowego na widzenie pręcikowe. Największe zagęszczenie szyszek występuje w dołku centralnym. To miejsce jest miejscem najostrzejszego widzenia, więc ostre widzenie nie jest już możliwe w ciemności, a kolory są słabo rozpoznawane.

Źrenica dostosowuje się do ciemności poprzez skurcze mięśnia źrenic rozszerzających, dzięki czemu do oka wpada więcej światła. Wrażliwość pręta na światło zależy od stężenia rodopsyny.Gdy jest jasne, do procesów transdukcji potrzebna jest rodopsyna. Przy adaptacji do ciemności substancja nie jest już potrzebna do transdukcji i jest odpowiednio ponownie dostępna w dużych ilościach, co sprawia, że ​​oko jest bardziej wrażliwe na światło.

Ponadto, gdy oko dostosowuje się do ciemności, boczne zahamowanie jest zmniejszone, tak że centrum pól receptywnych może rozszerzyć się na peryferia. Każda komórka zwojowa otrzymuje w ciemności informacje receptywne z większych obszarów siatkówki. Powiązane sumowanie przestrzenne również zwiększa wrażliwość oczu na światło.

Odwrotne zmiany zachodzą w adaptacji światła oczu. Z drążka przełączasz się na celownik stożkowy, aby osoba znów mogła widzieć ostre i kolorowe. Przy dobrym oświetleniu źrenice są zwężone przez przywspółczulny zwieracz źrenic. Stężenie wizualnych pigmentów spada, a oczy stają się mniej wrażliwe na światło. W tym samym czasie kurczą się pola recepcyjne.

Procesy adaptacji światło-ciemność często tworzą iluzje optyczne, na przykład w postaci kolejnych kontrastów. Na przykład czarno-białe wzory na kartce papieru są po pewnym czasie widoczne jako odwrócone wzory.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Różne warunki mogą zakłócać adaptację światło-ciemność lub zmieniać ją patologicznie. Jednym z tych warunków jest niedobór witamin. Przede wszystkim pałeczki do prawidłowego funkcjonowania potrzebują witaminy A. Adaptacja do ciemności przełącza się z widzenia stożkowego na widzenie prętowe. Oznacza to, że osoba z wyraźnym niedoborem witaminy A widzi słabo lub wcale w ciemności.

Ponieważ mięśnie są również zaangażowane w regulację wielkości źrenicy, a zatem w obu typach adaptacji światło-ciemność, paraliż może być również odpowiedzialny za związane z adaptacją zaburzenia widzenia w pewnych okolicznościach. Do adaptacji światło-ciemność potrzebne są zarówno unerwione mięśnie współczulne, jak i przywspółczulne. Z tego powodu uszkodzenia tkanki nerwowej we współczulnym i przywspółczulnym układzie nerwowym mogą powodować paraliż, który uniemożliwia adaptację światła do ciemności. Takie zaburzenia widzenia są neurogenne i są najczęściej związane z chorobami zwyrodnieniowymi lub innymi uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego.

Zaburzenia związane z wrażliwością na kontrast i postrzeganiem kolorów mogą również odpowiadać zaburzeniom neurogennym. Najczęstszą przyczyną neurologiczną w tym kontekście jest uszkodzenie tkanki nerwowej w okolicy drogi wzrokowej. Takie uszkodzenie nerwu może być spowodowane różnymi czynnikami wyzwalającymi. Urazowe uszkodzenie mózgu może być możliwym traumatycznym wyzwalaczem. Droga wzrokowa może również ulec uszkodzeniu w przypadku udaru. Zjawisko to odnosi się do nagłego zaburzenia krążenia w mózgu, które powoduje regionalny brak tlenu i składników odżywczych. Niedostatecznie zaopatrzona tkanka obumiera z powodu objawów niedoboru.

Jako część choroby autoimmunologicznej stwardnienia rozsianego, różne obszary tkanki nerwowej ośrodkowego układu nerwowego mogą zostać uszkodzone. Za uszkodzenie odpowiadają autoimmunologiczne reakcje zapalne, które mogą zniszczyć tkankę. Uszkodzenie zapalne w okolicy dróg wzrokowych może również prowadzić do trudności w adaptacji światła do ciemności.

Przyczynowo można sobie wyobrazić nie tylko zapalenie autoimmunologiczne, ale także reakcje zapalne na infekcje bakteryjne. Ponadto choroby nowotworowe lub przerzuty guza do mózgu mogą powodować problemy z widzeniem w świetle i ciemności, jeśli występują w obszarze percepcji wzrokowej lub bezpośrednio na ścieżce wzrokowej.