Występowanie i uprawa piołunu pospolitego
Nazwa rośliny pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego słowa „smerte”, które oznacza „gorący”. Popularne nazwy Stolarstwo wspólne są Korzeń bólu, Korzeń haftu, Korzeń ognia, Stolarstwo wspólne lub Prawdziwy pitwort.
Rośliny są jednoliścienne i dwupienne oddzielnie płci. Znani są również jako diecezjalni. Piołun ma podziemne bulwy, przy czym łodygi rośliny mogą mieć do czterech metrów długości. Ich kształt jest rozgałęziony i prążkowany i nie mają włosów. Jesteś łysy. Ich liście są jednak naprzemienne, niepodzielne i mają długi ogonek. Liście mają kształt serca i mają do 20 cali długości i 16 cali szerokości. Są również spiczaste, całe i błyszczące.
Ich kolor jest ciemnozielony, a ich rozgałęziony nerw sieciowy. Kwiatostany piołunu pospolitego rosną w skupieniach. Są pachowe i potrójne. Ich kolor jest zielonkawo-żółty i może osiągać rozmiary do sześciu milimetrów. Męskie kwiaty mają kwiatostan w kształcie urny, który ma sześć równych końcówek. Kwiaty żeńskie mają jednak sześć wąskich i znacznie mniejszych końcówek.
Owoce piołunu są koloru czerwonego. W rzadkich przypadkach można również znaleźć żółte jagody. Ich średnica wynosi około jedenastu milimetrów i zawierają do sześciu nasion. W Europie jest jedynym występującym gatunkiem z rodziny Dioscoreaceae. Występuje m.in. na Górnym i Górnym Renie oraz Jeziorze Bodeńskim. Poza tym roślina występuje w krajach śródziemnomorskich i atlantyckich.
Można go również znaleźć w Iranie. Piołun pospolity występuje głównie w żywopłotach i krzewach. Ale można go również znaleźć na skraju lasów liściastych. Ich preferowana gleba jest pożywna i świeża. Tam może osiągnąć wysokość do trzech metrów. Roślina pnąca o skręcie prawoskrętnym kwitnie od maja do czerwca, może być żeńska lub męska.
Efekt i aplikacja
Jagody nalotu są bardzo widoczne w krzewach ze względu na ich kolor. Mimo to nie należy ich jeść, ponieważ silnie kłują w ustach i są toksyczne. Stąd pochodzi popularna nazwa korzeń ognia. Z tego powodu bedwort jako lekarstwo może być stosowany tylko w postaci rozcieńczonej. W przeciwnym razie przy stosowaniu zewnętrznym może wystąpić poważne podrażnienie.
Do użytku wewnętrznego w żadnym przypadku nie należy używać więcej niż gotowych preparatów lub mieszanin homeopatycznych. Zdecydowanie odradzamy mieszanie własnych z częściami piołunu. W medycynie stosuje się głównie korzeń. Roślina zawiera śluz i substancje drażniące podobne do histaminy. Ponadto można wykryć alkaloidy i glikozydy gracylinę i dioscynę. Zioło zawiera również saponiny, szczawian wapnia, pochodne fenantrenu i diosgeninę.
Z wymienionych powodów, bedwort jest bardzo trudny w użyciu. W żadnym wypadku nie należy go używać świeżego i surowego. Trujący efekt pojawia się po jedzeniu poprzez uczucie pieczenia w jamie ustnej, po którym zwykle następuje wymioty i biegunka. U dzieci tylko dwie jagody mogą prowadzić do zapalenia żołądka i jelit.
W zależności od zewnętrznego podrażnienia skóry mogą również wystąpić pęcherze. Przyczyną tego są szczawiany wapnia i wspomniany wcześniej środek drażniący dla skóry. W przypadku ciężkiego zatrucia należy niezwłocznie zasięgnąć porady lekarza. W łagodnych przypadkach wystarczy przepłukanie ust wodą i użycie węgla aktywowanego, jeśli układ pokarmowy jest podrażniony.
Znaczenie dla zdrowia, leczenia i zapobiegania
Uzdrowiciele używali korzenia piołunu na siniaki i siniaki. Powinien złagodzić objawy i pomóc leczyć dotknięte obszary. W leczeniu zapalenia reumatycznego zastosowano świeże plastry korzeni. Dotyczyło to zwłaszcza stawów, które zostały wcierane w wyciekający sok.
Jednak ze względu na silne podrażnienia skóry metoda ta nie jest już dziś stosowana. Przypuszczalnie podrażnienie spowodowało samo zapalenie, po którym można je było zwalczać innymi sposobami. Ponadto, podobnie jak korzeń ignamu, bedwort zawiera diosgeninę. To substancja podobna do progesteronu.
Jest to hormon kobiecego organizmu, dlatego piołun powinien pomagać także w leczeniu zespołu napięcia przedmiesiączkowego i objawów menopauzy. Jednak ta skuteczność nie została jeszcze potwierdzona iw tradycji nie ma o niej wzmianki. W homeopatycznej dawce piołun ma różne działanie lecznicze. Dziś nadal jest stosowany przeciwko zaparciom.
Efekt wynika z niewielkiej toksyczności. Może być również stosowany zewnętrznie przy dnie moczanowej i reumatyzmie. W małych dawkach pobudza krążenie i podrażnia skórę. W zależności od dolegliwości i choroby efekt ten można wykorzystać. Ponadto bedwort działa moczopędnie i może wypłukiwać inne toksyny z organizmu.
Ponadto należy dużo pić, aby zrekompensować lub zapobiec niedoborowi płynów. Ma również działanie hemolityczne, czyli rozpuszcza krew. Aby uzyskać bardziej precyzyjne obszary zastosowania mieszanych preparatów gotowych do użycia, należy zapoznać się z instrukcją lub porozmawiać z ekspertami.
.jpg)
