naparstek

Z naparstek to trująca roślina podlegająca ochronie przyrody. Już w XVIII wieku był stosowany w leczeniu niewydolności serca. W medycynie konwencjonalnej składniki naparstka są nadal sprawdzonym lekarstwem na choroby serca.

Występowanie i uprawa naparstnicy

Naparstnica rośnie jako dwuletnia roślina zielna i osiąga do dwóch metrów wysokości. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Z naparstek, Łaciński naparstnica, to rodzaj roślin z rodziny babki lancetowatej (Plantaginaceae). Łacińska nazwa digitalis pochodzi od słowa digitus oznaczającego palec i odnosi się do kwiatów, które kształtem przypominają naparstek. Czerwony naparstek występuje najczęściej w Europie Środkowej (Digitalis purpurea) z przodu.

W Europie występują również inne rodzaje naparstnic, w tym naparstnica wielkokwiatowa, naparstnica żółta i naparstnica włochata. Wszystkie części rośliny są bardzo trujące, a wszystkie rodzaje naparstnic są takie same pod względem działania i toksyczności. Naparstnica rośnie jako dwuletnia roślina zielna i osiąga do dwóch metrów wysokości. Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Kwiaty końcowego, racemozowatego kwiatostanu mają purpurowy lub rzadko biały kolor w czerwonej naparstnicy. Kolor kwiatów pozostałych naparstnic jest żółty do szaro-żółtego. Roślina występuje głównie na polanach, na obrzeżach lasów i na zrębach. Jako roślina ozdobna naparstnice sadzono w parkach i ogrodach od XVI wieku.

Efekt i aplikacja

Angielski lekarz William Withering odkrył wpływ naparstka na pacjentów z puchliną w XVIII wieku. Uważany jest za pioniera w leczniczym zastosowaniu naparstka. Pierwsze wzmianki o zewnętrznym zastosowaniu liści naparstka pojawiły się w XII wieku w leczeniu wrzodów. Później naparstek był również używany jako wymiotny, którego działanie było prawdopodobnie spowodowane objawami zatrucia i często kończyło się śmiercią.

W rezultacie roślina straciła reputację i dopiero po pewnym czasie odzyskała znaczenie w terapii. Badając różne dawki naparstka, po raz pierwszy rozróżnił działanie terapeutyczne i toksyczne. Działanie gilzy oparte jest na różnych glikozydach nasercowych, takich jak tzw. Digitoksyna, które są zawarte w roślinie. Te glikozydy nasercowe wiążą się z określonym enzymem, ATPazą sodowo-potasową, w komórkach mięśnia sercowego. To hamuje aktywność tego enzymu.

W komórkach mięśnia sercowego gromadzi się wapń. Zapobiega to rozluźnieniu mięśnia sercowego i stymuluje osłabiony mięsień sercowy do większego skurczu. Działanie serca zostaje wzmocnione, przez co tętno zwalnia. Ponadto przewodzenie pobudzenia do serca jest opóźnione. Glikozydy nasercowe są zwykle otrzymywane z czerwonego lub wełnistego naparstka.

W przypadku niewydolności serca, kołatania serca i arytmii serca stosuje się preparaty z glikozydami nasercowymi z naparstka oraz [[Angina pectoris]] lub obrzęk spowodowany niewydolnością serca. Preparaty naparstnicy mają bardzo długi okres półtrwania. Digitoksyna ma okres półtrwania wynoszący jeden tydzień, co oznacza, że ​​po tym czasie połowa substancji czynnej ulega rozkładowi.

Standaryzowane preparaty naparstnicy, dla których znane jest dokładne stężenie składnika aktywnego, muszą być stosowane do leczenia naparstkiem. Nie zaleca się stosowania herbat lub nalewek z gilzy, ponieważ zawartość glikozydów nasercowych może się znacznie różnić. Standaryzowane preparaty naparstnicy są dostępne do użytku wewnętrznego w postaci tabletek, kropli i ampułek. Kontakt z liśćmi naparstnicy może prowadzić do wysypek podobnych do alergii.

Znaczenie dla zdrowia, leczenia i zapobiegania

Obniżenie częstości akcji serca, na przykład w niektórych postaciach arytmii serca, jest głównym priorytetem w zastosowaniu terapeutycznym. Środkiem z wyboru są do tego preparaty naparstnicy. Jest stosowany w niewydolności serca, gdy inne leki, takie jak inhibitory ACE lub beta-blokery, nie są już wystarczająco skuteczne. Pozytywne działanie preparatów naparstnicy ujawnia się tylko w przypadku choroby lub osłabienia serca.

W zdrowym sercu glikozydy nasercowe nie wywołują innych skutków niż niepożądane skutki uboczne. Ponieważ spożycie tylko dwóch liści naparstka może prowadzić do śmiertelnego zatrucia, zdecydowanie odradza się samoleczenie. Ponieważ roślina ma bardzo gorzki smak, zatrucie spowodowane spożyciem jest rzadkie. Ze względu na wysoką toksyczność naparstek jest rzadko stosowany w medycynie naturalnej.Tylko w homeopatii naparstnica jest podawana pod nazwą Digitalis w mocach od D6 do D12.

Etapy rozcieńczania oznaczają, że nie ma już żadnego efektu toksycznego. W konwencjonalnej terapii medycznej preparatami naparstnicy dawkę należy dobrać ostrożnie, gdyż składniki aktywne kumulują się w organizmie. Ponadto dawka, w której środki rozwijają swoje działanie, jest bliska dawce już toksycznej. W związku z tym pierwsze oznaki zatrucia z nudnościami, wymiotami, zawrotami głowy i niskim tętnem mogą pojawiać się częściej.

Ciężkie zatrucie naparstnicą może prowadzić do upośledzenia wzroku, upośledzenia świadomości, dezorientacji i spadku ciśnienia krwi aż do zatrzymania akcji serca i śmierci. Możliwymi skutkami ubocznymi terapii naparstnicy są także zaburzenia rytmu serca, problemy trawienne i zaburzenia nerwowe. Ze względu na skutki uboczne i ryzyko zatrucia preparaty zawierające naparstnicę wymagają recepty, a terapia musi być nadzorowana przez doświadczonych lekarzy.

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych pacjent nigdy nie powinien samodzielnie dostosowywać dawki, ale powinien natychmiast skontaktować się z lekarzem. Ponieważ jednak preparaty naparstnicy są sprawdzonymi, skutecznymi i niedrogimi lekami nasercowymi, leczenie przez doświadczonego lekarza może być korzystne i bezpieczne dla pacjenta.