Choroba autoimmunologiczna, która jest również nazywana Cukrzyca typu 1 Wiadomo, że przy 400 000 ludzi w Niemczech znacznie mniej osób cierpi na cukrzycę typu 2.
Co to jest cukrzyca typu 1?
© designua - stock.adobe.com
Nawet jeśli nie można wyleczyć cukrzycy typu 1, zaawansowana medycyna umożliwia pacjentom długie życie z wysoką jakością życia.
W chorobie autoimmunologicznej cukrzycy typu 1 układ odpornościowy organizmu zwraca się przeciwko komórkom trzustki wytwarzającym insulinę i niszczy je. Produkcja insuliny nie może już być kontynuowana, a hormon przestaje istnieć w bardzo krótkim czasie.
Proces ten może mieć fatalne konsekwencje, ponieważ hormon insuliny jest odpowiedzialny za rozkład cukru, który został wchłonięty do krwi wraz z pożywieniem i wykorzystanie go do produkcji energii. Jeśli komórki insuliny zostaną zniszczone, cukier gromadzi się w żyłach, tak że poziom cukru we krwi gwałtownie rośnie.
przyczyny
Przyczyną choroby autoimmunologicznej, takiej jak cukrzyca typu 1, jest zwykle reakcja autoimmunologiczna (zniszczenie komórek insuliny w trzustce).
Powód, dla którego układ odpornościowy zwraca się przeciwko komórkom B do produkcji insuliny, jest nadal niejasny. Do tej pory zakładano, że rolę w tym procesie odgrywają pewne czynniki dziedziczne. Jednak założenie to nie zostało dostatecznie udowodnione, dlatego naukowcy uwzględniają w swoich badaniach również czynniki środowiskowe, w ramach których może zostać wywołana reakcja autoimmunologiczna.
W związku z tym wybuchowi cukrzycy typu 1 może znacznie sprzyjać wczesny kontakt z mlekiem krowim i niektórymi wirusami.
Objawy, dolegliwości i oznaki
Jeśli około 80 procent komórek beta trzustki zostało zniszczonych, organizm nie ma już wystarczającej ilości insuliny, aby przetransportować cukier do komórek jako dostawca energii. Pierwsze objawy pojawiają się w ciągu kilku dni lub kilku tygodni.
Cukier, który pozostaje we krwi z powodu braku insuliny, jest wydalany przez organizm z moczem. Zwiększona potrzeba oddania moczu i ciągłe uczucie pragnienia są zatem typowymi objawami cukrzycy typu 1. Ponadto zaburzona równowaga płynów może objawiać się suchością i swędzeniem skóry, a także zaburzeniami widzenia i bólami głowy.
W miarę jak coraz mniej cukru dostaje się do komórek, organizm zużywa rezerwy tłuszczu. Może to prowadzić do szybkiej utraty wagi, ale także do zachcianek na słodycze. Zmęczenie, osłabienie i trudności z koncentracją to inne dolegliwości.
Ponadto cukrzyca wpływa na układ odpornościowy, co prowadzi do zwiększonej podatności na infekcje i gorszego gojenia się ran. W cukrzycy typu 1 mocz i oddech mają kwaśny, owocowy zapach acetonu.
Ostre objawy to zagrażające życiu zaburzenia świadomości. Postępujący brak cukru w komórkach może prowadzić do śpiączki cukrzycowej (nadkwasoty), której objawem są nudności, wymioty i głęboki oddech (zapach acetonu). Zbyt duża dawka insuliny w przypadku rozpoznanej już cukrzycy typu 1 może z kolei skutkować wstrząsem cukrzycowym (niski poziom cukru we krwi), któremu towarzyszy nagły głód, pocenie się, bladość i kołatanie serca.
kierunek
Choroba autoimmunologiczna typu 1 cukrzyca jest szczególnie niebezpieczna, ponieważ staje się zauważalna tylko podstępnie. Przeważnie zaczyna się we wczesnym dzieciństwie. Objawy mogą pojawić się dopiero po latach, chociaż przeciwciała niszczące komórki insuliny można wykryć we krwi na wiele lat przed pojawieniem się pierwszych objawów. Chorobę można wykryć po prostu mierząc stężenie cukru.
Wraz ze wzrostem poziomu cukru we krwi i pojawieniem się glukozy w moczu można również zauważyć pierwsze objawy cukrzycy typu 1. Obejmowałyby one oddawanie moczu, pragnienie, zmęczenie, swędzenie, utratę wagi, zapach acetonu, problemy żołądkowo-jelitowe i śpiączkę cukrzycową.
Jeśli organizm stał się nadmiernie zakwaszony z powodu dużej utraty płynów i wzrostu poziomu ketonów, można to zauważyć, biorąc głębokie oddechy w celu uwolnienia dwutlenku węgla. W takim stanie pacjent musi natychmiast uzyskać pomoc medyczną, ponieważ postępujące odwodnienie mózgu powoduje, że pacjent zapada w śpiączkę.
Jeśli nie ma terapii, pacjent zapada w śpiączkę cukrzycową z powodu braku płynów i nadkwasoty. Choroba musi być następnie monitorowana na oddziale intensywnej terapii i dlatego zagraża życiu.
Kiedy powinieneś iść do lekarza?
W przypadku wystąpienia przynajmniej jednej śpiączki cukrowej (hiperglikemii) należy skonsultować się z lekarzem. To samo dotyczy przypadków, gdy często występuje małe stężenie cukru we krwi (hipoglikemia). Jednak natychmiast po wykryciu podwyższonego poziomu glukozy należy skontaktować się z lekarzem rodzinnym.
Jest to szczególnie wskazane w przypadku dzieci z nadwagą. Rozwój cukrzycy typu I można jeszcze zapobiec poprzez odpowiednie odżywianie i zdrową utratę wagi. To, który lekarz przeprowadzi leczenie, zależy od przyczyny choroby.
Jeśli istnieją odwracalne przyczyny, leczenie może nadzorować lekarz rodzinny. Jeśli jednak choroba pojawi się nagle np. z powodu traumatycznych przeżyć należy skonsultować się z internistą specjalizującym się w cukrzycy. Dokładną diagnozę może postawić tylko specjalnie przeszkolony specjalista. Najnowsze ustalenia pokazują, że istnieje również nieregulowany typ I z formami mieszanymi.
Jeśli istnieje podejrzenie, należy skonsultować się z lekarzem, który się z nim zapoznał. Często konieczna jest kilkukrotna zmiana lekarza. Nie unikaj tego, ponieważ w przeciwnym razie złe wskazówki i negatywne skutki, takie jak Należy się obawiać przyrostu masy ciała i pogorszenia stanu zdrowia.
Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy
Leczenie i terapia
Jeśli objawy cukrzycy typu 1 zostaną odpowiednio wcześnie rozpoznane, można zastosować odpowiednią terapię w celu złagodzenia objawów i przywrócenia normalnej jakości życia. W leczeniu stosuje się różne formy terapii, które należy kontynuować przez całe życie.
W przypadku konwencjonalnej insulinoterapii pacjent musi wstrzykiwać dwa razy dziennie jeden preparat insuliny krótkiej i jeden długo działający. Posiłki zależą od dawki wstrzykniętej insuliny. Dla bezpieczeństwa pacjent musi przechodzić regularne badania krwi i badania.
Zintensyfikowana insulinoterapia zapewnia chorym na cukrzycę typu 1 pewną elastyczność, ponieważ poprzez wstrzyknięcie dwóch długo działających dawek pacjent ma swobodę wyboru pory posiłków.
Nowoczesna terapia pompą insulinową ułatwia dawkowanie wstrzykniętej ilości, która jest wstrzykiwana bezpośrednio przez cewnik do tkanki tłuszczowej brzucha. Z tego powodu ta forma terapii jest szczególnie odpowiednia dla małych dzieci.
Perspektywy i prognozy
Cukrzyca typu 1 jest nieuleczalna. Pacjenci do końca życia muszą pozostawać pod opieką lekarza, regularnie sprawdzać poziom cukru we krwi i są uzależnieni od insuliny.
O przebiegu choroby decydują powikłania, jakie może wywołać źle kontrolowana cukrzyca. Ogólnie rzecz biorąc, kobiety i mężczyźni mają zwiększone ryzyko przedwczesnej śmierci z powodu tych powikłań w porównaniu z normalną populacją.
Następujące uszkodzenia układu sercowo-naczyniowego, takie jak zawał serca lub udar, należą do najczęstszych powikłań cukrzycy. W znacznym stopniu przyczyniają się do skrócenia oczekiwanej długości życia diabetyków. Innym powikłaniem, które może skrócić życie, jest niewydolność nerek w nefropatii cukrzycowej.
Wykazano, że dobra czynność nerek poprawia rokowanie pacjenta. Szczególnie w młodszych latach, kiedy cukrzyca nie jest jeszcze optymalnie kontrolowana, potencjalną przyczyną śmierci jest spadek poziomu cukru we krwi i jego konsekwencje, co prowadzi do nadmiernego zakwaszenia krwi z powodu braku insuliny (cukrzycowa kwasica ketonowa), co może szybko doprowadzić do zgonu.
Jednak ogólnie rzecz biorąc, oczekiwana długość życia diabetyków typu 1 stale rosła w ciągu ostatnich kilku lat i dziesięcioleci dzięki ulepszonym lekom, ścisłej kontroli i ukierunkowanemu treningowi dla osób dotkniętych chorobą.
zapobieganie
W przypadku cukrzycy typu 1, w przeciwieństwie do typu 2, nie ma możliwości zapobiegania. Jednak pomiar przeciwciał i stężenia cukru we krwi może przewidzieć, czy ktoś rozwinie cukrzycę typu 1.
Możesz to zrobić sam
Cukrzyca typu 1 jest genetyczną chorobą autoimmunologiczną, która prowadzi do stopniowego niszczenia komórek trzustki produkujących insulinę. Oznacza to, że jeśli choroba nie zostanie rozpoznana, poziom cukru we krwi stopniowo wzrasta do wartości powyżej normy z powodu niedoboru insuliny i może powodować szkody następcze.
Środki samopomocy początkowo polegają na uważnej samoobserwacji w przypadku, gdy w rodzinie znane są dalsze przypadki cukrzycy typu 1. W przypadku objawów, takich jak zwiększone pragnienie bez wyraźnego powodu, częste oddawanie moczu, utrata masy ciała i ogólne zmęczenie, wskazane jest wykonanie pomiaru stężenia cukru we krwi i, jeśli podejrzenie się potwierdzi, umówienie się na szczegółowe badanie.
Jeśli cukrzyca typu 1 została już zdiagnozowana, najważniejszym celem jest optymalne dostosowanie poziomu cukru we krwi poprzez insulinoterapię, aby uniknąć następczych uszkodzeń naczyń krwionośnych, siatkówki, tętnic wieńcowych, a zwłaszcza nerek lub w miarę możliwości wyleczyć przebieg istniejących uszkodzeń, ale przynajmniej przestań. Jako środek towarzyszący i wspomagający zaleca się obniżenie ciśnienia tętniczego na możliwie najniższych wartościach, szczególnie w celu wspomagania czynności nerek.
Ponieważ cukrzycy typu 1, jako choroby uwarunkowanej genetycznie, nie można wyleczyć, zaleca się terapię insuliną przez całe życie, która polega na połączeniu insuliny długo i krótko działającej i jest podawana bezpośrednio na tkankę tłuszczową brzucha.
.jpg)
.jpg)
