Plik Cranio-Corpo-Graphics jest metodą pomiarową służącą do określania, analizy i dokumentowania dysfunkcji równowagi.
Procedura została zaprezentowana po raz pierwszy w 1968 roku i służy do obiektywnej i znormalizowanej dokumentacji wyników niektórych procedur badawczych, takich jak Unterberger-Tretversuch, Rombergversuch i innych powszechnie uznanych procedur diagnostycznych. Plik CCG to procedura egzaminacyjna uznana przez zrzeszenie zawodowe w ramach wytycznej G-41 (praca z ryzykiem upadku).
Co to jest Cranio-Corpo-Graphie?
Cranio-Corpo-Graphie (CCG) został po raz pierwszy przedstawiony w 1968 roku przez niemieckiego neurootologa Clausa-Frenza Claussena. CCG nie posiada własnej procedury egzaminacyjnej, ale służy doskonaleniu i zobiektywizowaniu dokumentacji uznanych metod egzaminacyjnych z zakresu równowagi i zaburzeń równowagi.
Proces jest wspomagany komputerowo, a zintegrowane algorytmy umożliwiają natychmiastową analizę. Procedura jest stosowana głównie w medycynie pracy w celu spełnienia wytycznych stowarzyszenia zawodowego G-41 w zakresie pracy na stanowiskach pracy, w których występuje ryzyko upadku, i służy przede wszystkim wykazaniu przydatności do pracy na stanowiskach pracy zagrożonych upadkiem. Ponadto CCG służy do badania wszelkiego rodzaju zaburzeń równowagi, nawet u „normalnych pacjentów”.
Aby oznaczyć ruchy głowy i ramion, osoba badana nosi kask z dwiema lampami i dwoma dodatkowymi lampami na ramionach. Wzorce ruchu są rejestrowane przez natychmiastową kamerę, która jest umieszczona nad badanym obiektem. Od 1993 roku nastąpił dalszy rozwój procesu, w którym zakreślacze zastępowane są markerami ultradźwiękowymi.
Funkcja, efekt i cele
Jednym z głównych obszarów zastosowania Cranio-Corpo-Graphie jest określenie przydatności do pracy na stanowiskach pracy z ryzykiem upadku zgodnie z wytycznymi stowarzyszenia zawodowego G-41. Przydatność może np. B. można wykazać za pomocą testu stojącego Romberga i testu schodkowego według Unterbergera.
Aby przeprowadzić eksperyment Romberga, badana osoba lub pacjent stoi wyprostowana na obu stopach w pozycji zamkniętej z wyciągniętymi rękami i zamkniętymi oczami. Ważne jest, aby nie było żadnych wizualnych ani akustycznych opcji orientacji, takich jak jasne światło w jednym miejscu w pomieszczeniu lub źródło dźwięku (np. Tykający zegar). Podczas testu w pozycji stojącej rejestrowane są kompensacyjne ruchy ciała za pomocą markerów świetlnych lub ultradźwiękowych, a następnie oceniane.
Eksperyment można przeprowadzić w nieco trudniejszych warunkach, delikatnie popychając ciało. Jeśli kompensacyjne ruchy ciała przekroczą pewien poziom i nasilą się w trakcie eksperymentu lub jeśli eksperyment musi zostać przerwany ze względu na ryzyko upadku, istnieje bardzo prawdopodobne, że występuje problem z koordynacją neuronalną. Tendencja do upadku w pewną stronę wskazuje na przerwanie jednego z narządów plamki (sacculus lub utriculus), które są odpowiedzialne za rejestrację liniowych przyspieszeń w obrębie układu przedsionkowego (narządy równowagi).
Próba kroku Unterbergera polega na sprawdzeniu ścieżek odruchowych między ośrodkami równowagi w mózgu a rdzeniem kręgowym (odruchy przedsionkowo-rdzeniowe). Próba kroku została nazwana imieniem austriackiego lekarza Siegfrieda Unterbergera i polega na stąpaniu równo w miejscu z zamkniętymi oczami. Obowiązują te same warunki wstępne, co w przypadku eksperymentu Romberga. Jeśli osoba badana lub pacjent mimowolnie i nieświadomie obrócili się o więcej niż 45 stopni po 50 krokach, wynik uważa się za nieprawidłowy. Niezamierzony obrót o więcej niż 45 stopni w 50 krokach sugeruje uszkodzenie w określonym obszarze móżdżku lub sugeruje problem z układem przedsionkowym.
Procedura CCG wspiera również specjalistyczne metody badawcze, takie jak testy LOLAVHESLIT, NEFERT czy WOFEC. LOLAVHESLIT to akronim składający się z terminów test ślizgania głowy podłużny, poprzeczny i pionowy. Pacjent w pozycji siedzącej wykonuje w sposób powtarzalny i jeden po drugim ruchy głową i ruchy głowy, które są rejestrowane za pomocą CCG i natychmiast oceniane. Badanie pozwala na wyciągnięcie wniosków na temat zaburzeń ruchowych szyi i identyfikację chorób związanych z kręgami szyjnymi i rdzeniem kręgowym.
NEFERT (Test rotacji zgięcia szyi) może wykryć skręcenia i sztywność szyi, a także wszelkie urazy kręgosłupa szyjnego. Procedura została wprowadzona w 1998 roku. Dodatkową metodą badawczą do wykrywania ataksji chodu jest tzw. Test WOFEC (Walk on Floor Eyes Closed), którego wyniki można również dokumentować, interpretować i zapisywać za pomocą CCG.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki na zaburzenia równowagi i zawroty głowyRyzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Cranio-Corpo-Graphie to nieinwazyjna procedura rejestracyjna i diagnostyczna, która nie może wiązać się z żadnymi zagrożeniami ani skutkami ubocznymi.
Jeśli jednak istnieje ostre podejrzenie zawału móżdżku lub pnia mózgu, należy zastosować metody diagnostyki obrazowej, takie jak obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI), tomografia komputerowa (CT) lub funkcjonalne obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (fMRI) na rzecz szybszej i dokładniejszej diagnozy. Pod tym względem podejrzenie wystąpienia pnia mózgu lub zawału móżdżku można rozumieć jako przeciwwskazanie do zastosowania CCG.
Niemiecka ustawa o bezpieczeństwie i higienie pracy (ArbSchG) wdraża obowiązujące dyrektywy UE w zakresie bezpieczeństwa pracy i jest skierowana zarówno do pracodawców, jak i pracowników. Praca, w której występuje ryzyko upadku nie jest wyraźnie wymieniona w ustawie o bezpieczeństwie i higienie pracy, ale pracodawcy są zobowiązani nie tylko do zapewnienia swoim pracownikom wykonującym czynności związane z wykonywaną działalnością niebezpieczeństwa upadku, ale także do wymagania od nich zaświadczenia o stanie zdrowia zgodnie z wytyczną zrzeszeń zawodowych G-41.
Potwierdzenie zdolności do utrzymania równowagi i pełnej funkcjonalności układu mięśniowo-szkieletowego jest częścią wymaganego świadectwa zdrowia. Jeśli masz mniej niż 25 lat, świadectwo zdrowia należy powtarzać co 36 miesięcy, między 25 a 50 rokiem życia co 24–36 miesięcy, a od 50 lat co 12–18 miesięcy.
.jpg)
